Gdy wiem, że wiersz powstanie,
w klamrę nawiasu zamykam
świat i przed nawiasem stawiam
znak funkcji, czynnika.
Wtedy zaczyna się działanie,
dźwięczne i szybkie rozmyślanie,
aż wiersz, jak zadanie algebraika,
na czarnej tablicy wyraźnie wynika.
Potem nawias otwieram,
uwięzione wypuszczam żywioły,
czarną tablicę z działań wycieram.
I wracam wesoły do domu ze szkoły
i w domu z miłości umieram.
J. Tuwim
J. Tuwim
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz